Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to flatter one

  • 1 blandiens

    blandĭor, ītus, 4, v. dep. [blandus].
    I. 1.
    With dat.:

    matri interfectae infante miserabiliter blandiente,

    Plin. 34, 8, 19, § 88.—
    2.
    With inter se, Plin. 10, 37, 52, § 109.—
    3.
    With ut and subj.:

    Hannibalem pueriliter blandientem patri ut duceretur in Hispaniam,

    Liv. 21, 1, 4.—
    4.
    Absol.:

    cessit immanis tibi blandienti Janitor aulae Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    tantusque in eo vigor, et dulcis quidam blandientis risus apparuit, ut, etc.,

    Just. 1, 4, 12:

    et modo blanditur, modo... Terret,

    Ov. M. 10, 416.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to flatter, make flattering, courteous speeches, be complaisant to.
    1.
    With dat.:

    nostro ordini palam blandiuntur,

    Plaut. Cist. 1, 1, 37:

    blandiri eis subtiliter a quibus est petendum,

    Cic. de Or. 1, 20, 90:

    cur matri praeterea blanditur?

    id. Fl. 37, 92:

    durae supplex blandire puellae,

    Ov. A. A. 2, 527:

    sic (Venus) patruo blandita suo est,

    id. M. 4, 532; 6, 440; 14, 705.—
    2.
    Absol.:

    quippe qui litigare se simulans blandiatur,

    Cic. Lael. 26, 99:

    lingua juvet, mentemque tegat. Blandire, noceque,

    Ov. Am. 1, 8, 103:

    in blandiendo (vox) lenis et summissa,

    Quint. 11, 3, 63:

    pavidum blandita,

    timidly coaxing, Ov. M. 9, 569: qui cum dolet blanditur, post tempus sapit, Publ. Syr. v. 506 Rib.—
    3.
    With per:

    de Commageno mirifice mihi et per se et per Pomponium blanditur Appius,

    Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2.—
    4.
    With abl.:

    torrenti ac meditatā cotidie oratione blandiens,

    Plin. 26, 3, 7, § 12.—
    B.
    In partic.
    1.
    Blandiri sibi, etc., to flatter one ' s self with something, to fancy something, delude one ' s self:

    blandiuntur enim sibi, qui putant, etc.,

    Dig. 26, 7, 3, § 2.—So often in Dig. et Codd.; cf.:

    ne nobis blandiar,

    not to flatter ourselves, to tell the whole truth, Juv. 3, 126.—
    2.
    Pregn., to persuade or impel by flattery ( = blandiendo persuadeo or compello—very rare).
    a.
    With subj.:

    (ipsa voluptas) res per Veneris blanditur saecla propagent ( = sic blanditur ut propagent),

    Lucr. 2, 173 Lachm.—
    b.
    With ab and ad:

    cum etiam saepe blandiatur gratia conviviorum a veris indiciis ad falsam probationem,

    Vitr. 3 praef. —
    III.
    Trop.
    A.
    Of inanim. things as subjects, to flatter, please, be agreeable or favorable to; to allure by pleasure, to attract, entice, invite.
    1.
    With dat.:

    video quam suaviter voluptas sensibus nostris blandiatur,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    blandiebatur coeptis fortuna,

    Tac. H. 2, 10. —
    2.
    Absol.:

    fortuna cum blanditur captatum venit, Publ. Syr. v. 167 Rib: blandiente inertiā,

    Tac. H. 4, 4:

    ignoscere vitiis blandientibus,

    id. Agr. 16; Suet. Ner. 20; Plin. 13, 9, 17, § 60.—
    3.
    With abl.: opportuna suā blanditur populus umbrā, Ov M. 10, 555.—
    B.
    Of things as objects:

    cur ego non votis blandiar ipse meis?

    i. e. believe what I wish, Ov. Am. 2, 11, 54:

    nisi tamen auribus nostris bibliopolae blandiuntur,

    tickle with flattery, Plin. Ep. 1, 2, 6.—Hence,
    A.
    Subst.: blandĭens, entis, m., a flatterer:

    adversus blandientes incorruptus,

    Tac. H. 1, 35.—
    B.
    blandītus, a, um, P. a., pleasant, agreeable, charming (rare):

    rosae,

    Prop. 4 (5), 6, 72:

    peregrinatio,

    Plin. 10, 23, 33, § 67.

    Lewis & Short latin dictionary > blandiens

  • 2 blandior

    blandĭor, ītus, 4, v. dep. [blandus].
    I. 1.
    With dat.:

    matri interfectae infante miserabiliter blandiente,

    Plin. 34, 8, 19, § 88.—
    2.
    With inter se, Plin. 10, 37, 52, § 109.—
    3.
    With ut and subj.:

    Hannibalem pueriliter blandientem patri ut duceretur in Hispaniam,

    Liv. 21, 1, 4.—
    4.
    Absol.:

    cessit immanis tibi blandienti Janitor aulae Cerberus,

    Hor. C. 3, 11, 15:

    tantusque in eo vigor, et dulcis quidam blandientis risus apparuit, ut, etc.,

    Just. 1, 4, 12:

    et modo blanditur, modo... Terret,

    Ov. M. 10, 416.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., to flatter, make flattering, courteous speeches, be complaisant to.
    1.
    With dat.:

    nostro ordini palam blandiuntur,

    Plaut. Cist. 1, 1, 37:

    blandiri eis subtiliter a quibus est petendum,

    Cic. de Or. 1, 20, 90:

    cur matri praeterea blanditur?

    id. Fl. 37, 92:

    durae supplex blandire puellae,

    Ov. A. A. 2, 527:

    sic (Venus) patruo blandita suo est,

    id. M. 4, 532; 6, 440; 14, 705.—
    2.
    Absol.:

    quippe qui litigare se simulans blandiatur,

    Cic. Lael. 26, 99:

    lingua juvet, mentemque tegat. Blandire, noceque,

    Ov. Am. 1, 8, 103:

    in blandiendo (vox) lenis et summissa,

    Quint. 11, 3, 63:

    pavidum blandita,

    timidly coaxing, Ov. M. 9, 569: qui cum dolet blanditur, post tempus sapit, Publ. Syr. v. 506 Rib.—
    3.
    With per:

    de Commageno mirifice mihi et per se et per Pomponium blanditur Appius,

    Cic. Q. Fr. 2, 10 (12), 2.—
    4.
    With abl.:

    torrenti ac meditatā cotidie oratione blandiens,

    Plin. 26, 3, 7, § 12.—
    B.
    In partic.
    1.
    Blandiri sibi, etc., to flatter one ' s self with something, to fancy something, delude one ' s self:

    blandiuntur enim sibi, qui putant, etc.,

    Dig. 26, 7, 3, § 2.—So often in Dig. et Codd.; cf.:

    ne nobis blandiar,

    not to flatter ourselves, to tell the whole truth, Juv. 3, 126.—
    2.
    Pregn., to persuade or impel by flattery ( = blandiendo persuadeo or compello—very rare).
    a.
    With subj.:

    (ipsa voluptas) res per Veneris blanditur saecla propagent ( = sic blanditur ut propagent),

    Lucr. 2, 173 Lachm.—
    b.
    With ab and ad:

    cum etiam saepe blandiatur gratia conviviorum a veris indiciis ad falsam probationem,

    Vitr. 3 praef. —
    III.
    Trop.
    A.
    Of inanim. things as subjects, to flatter, please, be agreeable or favorable to; to allure by pleasure, to attract, entice, invite.
    1.
    With dat.:

    video quam suaviter voluptas sensibus nostris blandiatur,

    Cic. Ac. 2, 45, 139:

    blandiebatur coeptis fortuna,

    Tac. H. 2, 10. —
    2.
    Absol.:

    fortuna cum blanditur captatum venit, Publ. Syr. v. 167 Rib: blandiente inertiā,

    Tac. H. 4, 4:

    ignoscere vitiis blandientibus,

    id. Agr. 16; Suet. Ner. 20; Plin. 13, 9, 17, § 60.—
    3.
    With abl.: opportuna suā blanditur populus umbrā, Ov M. 10, 555.—
    B.
    Of things as objects:

    cur ego non votis blandiar ipse meis?

    i. e. believe what I wish, Ov. Am. 2, 11, 54:

    nisi tamen auribus nostris bibliopolae blandiuntur,

    tickle with flattery, Plin. Ep. 1, 2, 6.—Hence,
    A.
    Subst.: blandĭens, entis, m., a flatterer:

    adversus blandientes incorruptus,

    Tac. H. 1, 35.—
    B.
    blandītus, a, um, P. a., pleasant, agreeable, charming (rare):

    rosae,

    Prop. 4 (5), 6, 72:

    peregrinatio,

    Plin. 10, 23, 33, § 67.

    Lewis & Short latin dictionary > blandior

  • 3 placeo

    plăcĕo, cŭi and cĭtus, cĭtum, 2, v. n. ( part. fut. pass.:

    dos placenda,

    Plaut. Trin. 5, 2, 35; v. I. A. fin.) [cf. placo], to please, to be pleasing or agreeable, to be welcome, acceptable, to satisfy (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ungor ut illi placeam,

    Plaut. Cas. 2, 3, 11:

    meo neque cara'st cordi neque placet,

    id. Ep. 1, 2, 30:

    si placeo, utere,

    Ter. Phorm. 3, 2, 43:

    non placet Antonio consulatus meus: at placuit P. Servilio,

    Cic. Phil. 2, 5, 12; Ter. Ad. 1, 1, 34: et quae vobis placita est condicio, datur. id. Hec. 2, 1, 44:

    nec dubito, quin mihi (Erigona) placitura sit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, § 13:

    exspecto quid illis placeat de epistolā ad Caesarem,

    id. Att. 13, 1:

    tibi Ne Enipeus Plus justo placeat,

    Hor. C. 3, 7, 24:

    dis, quibus septem placuere colles,

    id. C. S. 7; id. Ep. 1, 7, 45; 1, 17, 35:

    quid placet aut odio est,

    id. ib. 2, 1, 101:

    quod spiro et placeo (si placeo) tuum est,

    id. C. 4, 3, 24; Plin. 12, 7, 14, § 29:

    sibi non placere, quod (Aristides) cupide elaborasset, ut, etc.,

    Nep. Arist. 1, 4:

    quis gener hic placuit censu minor,

    Juv. 3, 160:

    Deo placere non possunt,

    Vulg. Rom. 8, 8.—As act.:

    si illa tibi placet, placenda dos quoque'st quam dat tibi,

    must be pleasing, Plaut. Trin. 5, 2, 35.—
    B.
    In partic.
    1.
    In scenic lang., of players or pieces presented, to please, find favor, give satisfaction:

    primo actu placeo, Ter. Hec. prol. alt. 31: cui scenico placenti,

    Suet. Ner. 42; id. Galb. 12; id. Vit. 11:

    populo ut placerent quas fecisset fabulas,

    Ter. And. prol. 3;

    id. Hec. prol. alt. 12: ubi (fabulae) sunt cognitae, Placitae sunt,

    id. ib. 13.—
    2.
    Placere sibi, to be pleased or satisfied with one's self, to flatter one's self, to pride or plume one's self:

    ego numquam mihi minus quam hesterno die placui,

    Cic. de Or. 2, 4, 15:

    nolo tibi tam valde placeas,

    Petr. 126; Plin. 35, 9, 36, § 63:

    tu tibi tunc curruca places,

    Juv. 6, 276:

    omnes competitores placebant sibi, omnes omnibus displicebant,

    Sid. Ep. 7, 9.—
    II.
    Transf.: placet mihi (tibi, etc.), or simply placet, it pleases me, it seems good, right, or proper to me; it is my opinion, I am of opinion, I hold, believe, intend, purpose; and in perf., placuit, or placitum est, it is decided, resolved, determined (mihi, nobis, etc., or absol.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With dat.:

    ut ipsi auctori hujus disciplinae placet,

    Cic. Fin. 1, 9, 29:

    ut doctissimis sapientissimisque placuit,

    id. Div. 1, 49, 110:

    postea mihi placuit, ut summorum oratorum Graecas orationes explicarem,

    id. de Or. 1, 34, 155:

    ita nobis placitum est, ut, etc.,

    Auct. Her. 2, 1, 1:

    sic Justitiae placitumque Parcis,

    Hor. C. 2, 17, 16:

    si placitum hoc Superis,

    Val. Fl. 3, 296.—With subject-clause:

    duo placet esse Carneadi genera visorum,

    Cic. Ac. 2, 31, 99; id. Rep. 1, 38, 60:

    sic visum Veneri, cui placet impares Formas, etc., mittere,

    Hor. C. 1, 33, 10:

    quis paria esse fere placuit peccata, laborant, Cum, etc.,

    id. S. 1, 3, 96.—
    (β).
    Without dat., Cic. Rep. 1, 46, 70:

    sed, si placet, in hunc diem hactenus,

    id. ib. 2, 44, 71; id. Sest. 51:

    placitum est, ut in aprico maxime pratuli loco considerent,

    id. Rep. 1, 12, 18.—With neutr. pron. as subj.:

    hocine placet?

    Plaut. Am. 1, 3, 16.—With subj.:

    placuit ad hunc primum ferremus aditum,

    App. M. 4, 9.—With subject-clause:

    placet enim esse quiddam in re publicā praestans et regale, etc.,

    Cic. Rep. 1, 45, 69; 1, 36, 56:

    si enim pecunias aequari non placet,

    id. ib. 1, 32, 49:

    hos corripi placitum,

    Tac. A. 4, 19; 6, 7; Hor. S. 1, 3, 96.—
    B.
    In partic.
    1.
    In publicists' lang., to resolve, will, order, determine:

    senatui placere, ut C. Pansa, etc.,

    Cic. Phil. 14, 14, 38:

    senatui placere, C. Cassium, etc.,

    id. ib. 11, 12, 30:

    deliberatur de Avarico in communi concilio, incendi placeret an defendi,

    Caes. B. G. 7, 15:

    quamobrem placitum est mihi, ut, etc.,

    Cic. Att. 8, 12, A, §

    4: edixit, mulieres ante horam quintam venire in theatrum non placere,

    Suet. Aug. 44 fin.; cf.:

    quid placeat, die,

    your decision, Juv. 10, 338.—
    2.
    Si dis placet, please the gods; and in eccl. writers:

    Deo placere,

    Vulg. Num. 23, 27; v. deus.— Hence, *
    A.
    plăcens, entis, P. a., pleasing, charming, dear:

    expetendum esse quod non placens sit,

    Cic. Fin. 3, 8:

    placens uxor,

    Hor. C. 2, 14, 21.— Acceptable:

    hostia placens Deo,

    Vulg. Phil. 4, 18:

    sibi placentes,

    self-willed, id. 2 Pet. 2, 10.—
    B.
    plăcĭtus, a, um, P. a., pleasing, agreeable, acceptable (mostly poet.):

    placita es simplicitate tuā,

    you are pleasing, you please, Ov. Am. 2, 4, 18:

    oliva,

    Verg. G. 2, 425:

    amor,

    id. A. 4, 38:

    bona,

    Ov. H. 17, 98:

    in locum ambobus placitum exercitus conveniunt,

    Sall. J. 81, 1:

    artes,

    Tac. A. 2, 66:

    exemplum,

    id. ib. 4, 37:

    eum (regem creari) quasi placitissimum diis. qui, etc.,

    Just. 18. 3. 9 (the reading acceptissimum is a later emendation).— Abl. absol.: sic placito ocius surrexit. App. M. 2, 24:

    placiti dies,

    appointed days, Vulg. 1 Reg. 13, 11.—
    2.
    Subst.: plăcĭtum, i, n.
    a.
    Prop., that which is pleasing or agreeable:

    ultra placitum laudare,

    more than is agreeable, Verg. E. 7, 27.—
    b.
    Transf.
    (α).
    An opinion, sentiment (post-Aug.):

    Catonis placita de olivis,

    Plin. 15, 5, 6, § 20.—
    (β).
    A determination, prescription, order:

    medicorum placita,

    Plin. 14, 22, 28, § 143.—
    (γ).
    A maxim, principle:

    ipse (Rubellius) placita majorum colebat,

    Tac. A. 14, 22:

    sapientium placita,

    id. ib. 16, 19:

    Stoicorum,

    id. H. 3, 81:

    philosophorum,

    id. Or. 19:

    nec est quare hoc inter nostra placita mireris,

    Sen. Ep. 66, 45:

    decreta, quae Graeci vocant dogmata, nobis vel decreta licet adpellare vel scita vel placita,

    Sen. Ep. 95, 10: philosophiae placita, id. ib. §

    37: Babyloniorum,

    Plin. 2, 79, 81, § 191; Col. 9, 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > placeo

  • 4 mulus

    mūlus, i, m. [perh. mu-; Gr. mukaô; cf. muklos, an ass], a mule:

    muli pretio qui superant equos,

    Plaut. Aul. 3, 5, 21:

    rhedarii,

    Varr. R. R. 3, 17:

    clitellarius,

    Cic. Top. 8, 35: mulus vehiculo lunae habetur, quod tam ea sterilis sit quam mulus; vel quod, ut mulus non suo genere sed equis creatur, sic ea solis, non suo fulgore luceat, Paul. ex Fest. p. 148 Müll.: mulis celebrantur ludi in Circo Maximo Consualibus, quia id genus quadrupedum primum putatur coeptum currui vehiculoque adjungi, Paul. ex Fest. p. 148 ib.—As a term of abuse, you mule, you ass:

    mule, nihil sentis,

    Cat. 83, 3: muli Mariani, Marius's mules, a nickname given to the soldiers of C. Marius, because they were compelled to carry their baggage on their backs like mules, Front. Strat. 4, 1, 7; Paul. ex Fest. s. v. muli, p. 149 Müll.; and s. v. aerumnulas, p. 24 ib.— Prov: mutuum muli scabunt, like the Engl. you claw me, and I'll claw you, of those who flatter one another, Aus. Idyll. 12; hence: ridiculum est, cum te Cascam tua dicit amica, Fili Potoni, sesquisenex puerum. Dice illam pusam: sic fiet mutua muli, Poët. ap. Varr. L. L. 7, § 28 Müll.:

    mulum de asino pingere, a proverbial expression made use of when the original and the copy differ but little from each other, or when absurdities are represented by absurdities, or lies concealed with lies,

    Tert. adv. Val. 19 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > mulus

  • 5 sperata

    spēro, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To hope (something desirable), to look for, trust, expect; to promise or flatter one's self (the predom. signif. of the word; syn.: confido, exspecto).
    (α).
    Absol.: spero, si speres quicquam prodesse potes sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.):

    quoad Pompeius in Italiā fuit, sperare non destiti,

    Cic. Att. 9, 10, 3:

    sperat animus,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 36:

    ut neque accusator timere neque reus sperare debuerit,

    Cic. Clu. 7, 20:

    jubes bene sperare et bono esse animo,

    id. Deiot. 14, 38:

    Attica nostra quid agat, scire cupio: etsi tuae litterae recte sperare jubent,

    id. Att. 13, 17:

    tu jam, ut spero et ut promittis, aderis,

    id. ib. 16, 3, 4:

    omnia experiar et, ut spero, assequar... Sed, ut spero, valebis,

    id. ib. 7, 2, 6:

    ut mihi detis hanc veniam accommodatam huic reo, vobis, quemadmodum spero, non molestam,

    id. Arch. 2, 3:

    Argyrippus exorari spero poterit, ut sinat, etc.,

    Plaut. As. 5, 2, 67; cf.: Ch. Non usus veniet, spero. Sy. Spero hercle ego quoque, Ter. Heaut. 3, 2, 42:

    interea fiet aliquid, spero,

    id. And. 2, 1, 14: salvus sit;

    spero,

    id. Ad. 3, 3, 57.—
    (β).
    With acc.:

    his omnibus victoriam sperantibus pacis nomen adferemus,

    Cic. Phil. 12, 5, 10:

    consulatum,

    id. ib. 12, 6, 14:

    gloriam sperabit a latronum gregibus,

    id. ib. 12, 10, 26: magis adversos rerum exitus metuens quam sperans secundos, id. Fam. 6, 14, 1:

    id ego et speraram prudentiā tuā fretus, et, ut confiderem, fecerunt tuae litterae,

    id. ib. 12, 18: a quo nihil speres boni rei publicae, quia non vult;

    nihil metuas mali, quia non audet,

    id. Att. 1, 13, 2:

    a quo genere hominum victoriam sperasset,

    Caes. B. C. 3, 96 fin.:

    omnia ex victoriā et ex suā liberalitate sperarent,

    id. ib. 3, 6; cf. id. ib. 3, 60:

    quibus (tormentis) ipsi magna speravissent,

    id. ib. 2, 16 fin.:

    spero meliora,

    Cic. Att. 14, 16, 3:

    aliquid sibi,

    id. Tusc. 1, 36, 86; Sall. C. 37, 6:

    bona alicuius,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    hoc sperans, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 85:

    sperare victoriam ab aliquo,

    id. B. C. 3, 96: quod sapienter speravimus, perseveranter consectari, have expected, Col. praef. §

    29: sperata gloria (opp. parta),

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15; Liv. 28, 41, 6:

    sperata praeda,

    Caes. B. G. 6, 8:

    spem speratam quom optulisti,

    Plaut. Merc. 5, 2, 2:

    civitatem optandam magis quam sperandam quam minimam posuit,

    Cic. Rep. 2, 30, 52; Liv. 4, 15, 5:

    exitum malis sperare,

    Sall. C. 40, 2:

    amicitiam, regnum,

    id. J. 24, 5:

    mortem honestam,

    id. H. 2, 41, 2 Dietsch:

    salutem,

    id. C. 58, 16:

    spes,

    Curt. 5, 10, 1:

    mali poenam, Lact. de Ira, 16, 8: perpetuam felicitatem,

    Suet. Aug. 94; id. Vesp. 12; Sen. Ira, 3, 31, 2; Just. 21, 2, 5:

    sperat infestis, metuit secundis Alteram sortem bene praeparatum Pectus,

    Hor. C. 2, 10, 13:

    grata superveniat, quae non sperabitur hora,

    id. Ep. 1, 4, 14 et saep.: dis sum fretus, deos sperabimus, we will hope or trust in the gods, Plaut. Cas. 2, 5, 38; cf. id. Mil. 4, 5, 10; id. Cist. 2, 3, 52.—
    (γ).
    With obj.-clause (so most freq.; usually with inf. fut.; less freq. but class. with inf. pres. or perf.).—With inf. fut.:

    ego me confido liberum fore, tu te numquam speras,

    Plaut. Pers. 2, 4, 15; Cic. Rep. 1, 20, 33:

    ex quibus sperant se maximum fructum esse capturos,

    id. Lael. 21, 79:

    quod amicitiae nostrae memoriam spero sempiternam fore, etc.,

    id. ib. 4, 15:

    tu fac animo forti magnoque sis, speresque fore, ut, etc.,

    id. Fam. 1, 5, 6 fin.; cf.:

    spero fore, ut contingat id nobis,

    id. Tusc. 1, 34, 82 et saep.— With inf. pres.:

    qui istoc te speras modo Potesse dissimulando infectum hoc reddere,

    Plaut. Most. 4, 3, 22:

    spero me habere, qui hunc excruciem,

    Ter. Eun. 5, 3, 11:

    sperat se a me avellere,

    id. ib. 3, 3, 14:

    totius Galliae sese potiri posse sperant,

    Caes. B. G. 1, 3:

    spero, quae tua prudentia est, et hercule, ut me jubet Acastus, confido te jam, ut volumus, valere,

    Cic. Att. 6, 9, 1:

    sperabam tuum adventum appropinquare,

    id. Fam. 4, 6, 3:

    speremus, nostrum nomen volitare et vagari latissime,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    spero te mihi ignoscere, si, etc.,

    id. Fam. 1, 6, 2:

    spero esse, ut volumus,

    id. Att. 12, 6 b, 4:

    ita quiddam spero nobis profici, cum, etc.,

    id. ib. 1, 1; Sall. H. 4, 61, 2 Dietsch:

    speramus carmina fingi posse,

    Hor. A. P. 331: neque ego hanc abscondere furto Speravi, ne finge, fugam, I did not hope or expect, Verg. A. 4, 338.—So esp. when used like Engl. hope, in the sense trust, believe:

    spero nostram amicitiam non egere testibus,

    Cic. Fam. 2, 2:

    id enim deos immortalis spero aequissimum judicare,

    id. Phil. 11, 15, 39; cf. infra, II. fin. —With inf. perf.:

    speravi miser Ex servitute me exemisse filium,

    Plaut. Capt. 3, 5, 99:

    me ejus spero fratrem propemodum Jam repperisse,

    Ter. Eun. 1, 2, 123:

    sperabam jam defervisse adulescentiam,

    id. Ad. 1, 2, 72: spero tibi me causam probasse;

    cupio quidem certe,

    Cic. Att. 1, 1, 4:

    spero cum Crassipede nos confecisse,

    id. Q. Fr. 2, 4, 2:

    et tum mirifice sperabat se esse locutum,

    Cat. 84, 3:

    sperasse libertatem se civium suorum emisse,

    Liv. 4, 15, 6:

    sperabam ita notata me reliquisse genera, etc.,

    Cic. Fam. 7, 32, 1; id. Att. 2, 21, 2; 10, 7, 3. —Ellipt.:

    qui semper vacuam, semper amabilem Sperat (sc. te fore),

    Hor. C. 1, 5, 11.—
    (δ).
    With ut and subj.:

    quoniam, ut salvum vellent tyrannum, sperare non poterat,

    Liv. 34, 27, 3:

    ut patiatur... nec sperandum ulli nec concupiscendum est,

    Sen. ad Polyb. 18, 6; Just. 5, 3, 3.—() In a Greek construction, with fut. part.:

    visura et quamvis numquam speraret Ulixen, etc. (for se visuram esse),

    Prop. 2, 9, 7 Paley ad loc.—
    (ζ).
    With de (very rare):

    neque de otio nostro spero jam,

    Cic. Att. 9, 7, 5; id. Verr. 2, 1, 2, § 6: de eo bene sperare (with obj.clause, cf. g supra), Nep. Milt. 1, 1.—
    II.
    To look for, expect, apprehend that which is undesired, elpizô (rare, and mostly poet.;

    in Cic. only with non, and ironically): nam quod tu speres, propulsabo facile,

    Ter. And. 2, 3, 21:

    mihi non hoc miserae sperare jubebas, Sed conubia laeta,

    Cat. 64, 140:

    haec merui sperare? dabis mihi, perfida, poenas,

    Prop. 2, 5, 3:

    hunc ego si potui tantum sperare dolorem, Et perferre, soror, potero,

    Verg. A. 4, 419 (cf. Quint. 8, 2, 3); cf. Flor. 3, 1, 1:

    haec adeo ex illo mihi jam speranda fuerunt Tempore, cum, etc.,

    Verg. A. 11, 275:

    mene efferre pedem, genitor, te posse relicto Sperasti?

    id. ib. 2, 658; cf. Suet. Caes. 60:

    si genus humanum et mortalia temnitis arma, At sperate deos memores fandi atque nefandi,

    expect, fear, Verg. A. 1, 543:

    exstinguine mea Speravi te posse manu,

    Val. Fl. 3, 295:

    aliquod in Africā bellum,

    Flor. 3, 1, 1:

    jam quartanam sperantibus aegris,

    Juv. 4, 57.—With a negative particle: Sc. Moneo ego te: te deseret ille aetate et satietate. Ph. Non spero. Sc. Insperata accidunt magis saepe quam quae speres, Plaut. Most. 1, 3, 40: id quod non spero, Afran ap. Charis. p. 195 P.:

    sin a vobis, id quod non spero, deserar,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10: te tam mobili in me meosque esse animo non sperabam, Q. Metell. ap. Cic. Fam. 5, 1, 2:

    non speravi te sequi,

    Stat. Th. 6, 139.—Ironically:

    quoniam haec satis spero vobis molesta videri,

    Cic. de Or. 3, 13, 51.—Hence, spērātus, a, um, P. a., that is hoped or longed for; as subst.: spērātus, i, m.; spērāta, ae, f., a betrothed, intended, a lover; a bride (ante- and post-class.): curre et nuntia Venire me et mecum speratum adducere, Afran. ap. Non. 174, 31:

    sperata, salve,

    Plaut. Poen. 5, 4, 97; so, sperata, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, 7, 71; Afran. ap. Non. 174, 33; Arn. 4, 140; Hyg. Fab. 31; 33.—Once also of a wife not seen for a long time:

    Amphitruo uxorem salutat laetus speratam suam,

    Plaut. Am. 2, 2, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > sperata

  • 6 spero

    spēro, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To hope (something desirable), to look for, trust, expect; to promise or flatter one's self (the predom. signif. of the word; syn.: confido, exspecto).
    (α).
    Absol.: spero, si speres quicquam prodesse potes sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.):

    quoad Pompeius in Italiā fuit, sperare non destiti,

    Cic. Att. 9, 10, 3:

    sperat animus,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 36:

    ut neque accusator timere neque reus sperare debuerit,

    Cic. Clu. 7, 20:

    jubes bene sperare et bono esse animo,

    id. Deiot. 14, 38:

    Attica nostra quid agat, scire cupio: etsi tuae litterae recte sperare jubent,

    id. Att. 13, 17:

    tu jam, ut spero et ut promittis, aderis,

    id. ib. 16, 3, 4:

    omnia experiar et, ut spero, assequar... Sed, ut spero, valebis,

    id. ib. 7, 2, 6:

    ut mihi detis hanc veniam accommodatam huic reo, vobis, quemadmodum spero, non molestam,

    id. Arch. 2, 3:

    Argyrippus exorari spero poterit, ut sinat, etc.,

    Plaut. As. 5, 2, 67; cf.: Ch. Non usus veniet, spero. Sy. Spero hercle ego quoque, Ter. Heaut. 3, 2, 42:

    interea fiet aliquid, spero,

    id. And. 2, 1, 14: salvus sit;

    spero,

    id. Ad. 3, 3, 57.—
    (β).
    With acc.:

    his omnibus victoriam sperantibus pacis nomen adferemus,

    Cic. Phil. 12, 5, 10:

    consulatum,

    id. ib. 12, 6, 14:

    gloriam sperabit a latronum gregibus,

    id. ib. 12, 10, 26: magis adversos rerum exitus metuens quam sperans secundos, id. Fam. 6, 14, 1:

    id ego et speraram prudentiā tuā fretus, et, ut confiderem, fecerunt tuae litterae,

    id. ib. 12, 18: a quo nihil speres boni rei publicae, quia non vult;

    nihil metuas mali, quia non audet,

    id. Att. 1, 13, 2:

    a quo genere hominum victoriam sperasset,

    Caes. B. C. 3, 96 fin.:

    omnia ex victoriā et ex suā liberalitate sperarent,

    id. ib. 3, 6; cf. id. ib. 3, 60:

    quibus (tormentis) ipsi magna speravissent,

    id. ib. 2, 16 fin.:

    spero meliora,

    Cic. Att. 14, 16, 3:

    aliquid sibi,

    id. Tusc. 1, 36, 86; Sall. C. 37, 6:

    bona alicuius,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    hoc sperans, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 85:

    sperare victoriam ab aliquo,

    id. B. C. 3, 96: quod sapienter speravimus, perseveranter consectari, have expected, Col. praef. §

    29: sperata gloria (opp. parta),

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 15; Liv. 28, 41, 6:

    sperata praeda,

    Caes. B. G. 6, 8:

    spem speratam quom optulisti,

    Plaut. Merc. 5, 2, 2:

    civitatem optandam magis quam sperandam quam minimam posuit,

    Cic. Rep. 2, 30, 52; Liv. 4, 15, 5:

    exitum malis sperare,

    Sall. C. 40, 2:

    amicitiam, regnum,

    id. J. 24, 5:

    mortem honestam,

    id. H. 2, 41, 2 Dietsch:

    salutem,

    id. C. 58, 16:

    spes,

    Curt. 5, 10, 1:

    mali poenam, Lact. de Ira, 16, 8: perpetuam felicitatem,

    Suet. Aug. 94; id. Vesp. 12; Sen. Ira, 3, 31, 2; Just. 21, 2, 5:

    sperat infestis, metuit secundis Alteram sortem bene praeparatum Pectus,

    Hor. C. 2, 10, 13:

    grata superveniat, quae non sperabitur hora,

    id. Ep. 1, 4, 14 et saep.: dis sum fretus, deos sperabimus, we will hope or trust in the gods, Plaut. Cas. 2, 5, 38; cf. id. Mil. 4, 5, 10; id. Cist. 2, 3, 52.—
    (γ).
    With obj.-clause (so most freq.; usually with inf. fut.; less freq. but class. with inf. pres. or perf.).—With inf. fut.:

    ego me confido liberum fore, tu te numquam speras,

    Plaut. Pers. 2, 4, 15; Cic. Rep. 1, 20, 33:

    ex quibus sperant se maximum fructum esse capturos,

    id. Lael. 21, 79:

    quod amicitiae nostrae memoriam spero sempiternam fore, etc.,

    id. ib. 4, 15:

    tu fac animo forti magnoque sis, speresque fore, ut, etc.,

    id. Fam. 1, 5, 6 fin.; cf.:

    spero fore, ut contingat id nobis,

    id. Tusc. 1, 34, 82 et saep.— With inf. pres.:

    qui istoc te speras modo Potesse dissimulando infectum hoc reddere,

    Plaut. Most. 4, 3, 22:

    spero me habere, qui hunc excruciem,

    Ter. Eun. 5, 3, 11:

    sperat se a me avellere,

    id. ib. 3, 3, 14:

    totius Galliae sese potiri posse sperant,

    Caes. B. G. 1, 3:

    spero, quae tua prudentia est, et hercule, ut me jubet Acastus, confido te jam, ut volumus, valere,

    Cic. Att. 6, 9, 1:

    sperabam tuum adventum appropinquare,

    id. Fam. 4, 6, 3:

    speremus, nostrum nomen volitare et vagari latissime,

    id. Rep. 1, 17, 26:

    spero te mihi ignoscere, si, etc.,

    id. Fam. 1, 6, 2:

    spero esse, ut volumus,

    id. Att. 12, 6 b, 4:

    ita quiddam spero nobis profici, cum, etc.,

    id. ib. 1, 1; Sall. H. 4, 61, 2 Dietsch:

    speramus carmina fingi posse,

    Hor. A. P. 331: neque ego hanc abscondere furto Speravi, ne finge, fugam, I did not hope or expect, Verg. A. 4, 338.—So esp. when used like Engl. hope, in the sense trust, believe:

    spero nostram amicitiam non egere testibus,

    Cic. Fam. 2, 2:

    id enim deos immortalis spero aequissimum judicare,

    id. Phil. 11, 15, 39; cf. infra, II. fin. —With inf. perf.:

    speravi miser Ex servitute me exemisse filium,

    Plaut. Capt. 3, 5, 99:

    me ejus spero fratrem propemodum Jam repperisse,

    Ter. Eun. 1, 2, 123:

    sperabam jam defervisse adulescentiam,

    id. Ad. 1, 2, 72: spero tibi me causam probasse;

    cupio quidem certe,

    Cic. Att. 1, 1, 4:

    spero cum Crassipede nos confecisse,

    id. Q. Fr. 2, 4, 2:

    et tum mirifice sperabat se esse locutum,

    Cat. 84, 3:

    sperasse libertatem se civium suorum emisse,

    Liv. 4, 15, 6:

    sperabam ita notata me reliquisse genera, etc.,

    Cic. Fam. 7, 32, 1; id. Att. 2, 21, 2; 10, 7, 3. —Ellipt.:

    qui semper vacuam, semper amabilem Sperat (sc. te fore),

    Hor. C. 1, 5, 11.—
    (δ).
    With ut and subj.:

    quoniam, ut salvum vellent tyrannum, sperare non poterat,

    Liv. 34, 27, 3:

    ut patiatur... nec sperandum ulli nec concupiscendum est,

    Sen. ad Polyb. 18, 6; Just. 5, 3, 3.—() In a Greek construction, with fut. part.:

    visura et quamvis numquam speraret Ulixen, etc. (for se visuram esse),

    Prop. 2, 9, 7 Paley ad loc.—
    (ζ).
    With de (very rare):

    neque de otio nostro spero jam,

    Cic. Att. 9, 7, 5; id. Verr. 2, 1, 2, § 6: de eo bene sperare (with obj.clause, cf. g supra), Nep. Milt. 1, 1.—
    II.
    To look for, expect, apprehend that which is undesired, elpizô (rare, and mostly poet.;

    in Cic. only with non, and ironically): nam quod tu speres, propulsabo facile,

    Ter. And. 2, 3, 21:

    mihi non hoc miserae sperare jubebas, Sed conubia laeta,

    Cat. 64, 140:

    haec merui sperare? dabis mihi, perfida, poenas,

    Prop. 2, 5, 3:

    hunc ego si potui tantum sperare dolorem, Et perferre, soror, potero,

    Verg. A. 4, 419 (cf. Quint. 8, 2, 3); cf. Flor. 3, 1, 1:

    haec adeo ex illo mihi jam speranda fuerunt Tempore, cum, etc.,

    Verg. A. 11, 275:

    mene efferre pedem, genitor, te posse relicto Sperasti?

    id. ib. 2, 658; cf. Suet. Caes. 60:

    si genus humanum et mortalia temnitis arma, At sperate deos memores fandi atque nefandi,

    expect, fear, Verg. A. 1, 543:

    exstinguine mea Speravi te posse manu,

    Val. Fl. 3, 295:

    aliquod in Africā bellum,

    Flor. 3, 1, 1:

    jam quartanam sperantibus aegris,

    Juv. 4, 57.—With a negative particle: Sc. Moneo ego te: te deseret ille aetate et satietate. Ph. Non spero. Sc. Insperata accidunt magis saepe quam quae speres, Plaut. Most. 1, 3, 40: id quod non spero, Afran ap. Charis. p. 195 P.:

    sin a vobis, id quod non spero, deserar,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10: te tam mobili in me meosque esse animo non sperabam, Q. Metell. ap. Cic. Fam. 5, 1, 2:

    non speravi te sequi,

    Stat. Th. 6, 139.—Ironically:

    quoniam haec satis spero vobis molesta videri,

    Cic. de Or. 3, 13, 51.—Hence, spērātus, a, um, P. a., that is hoped or longed for; as subst.: spērātus, i, m.; spērāta, ae, f., a betrothed, intended, a lover; a bride (ante- and post-class.): curre et nuntia Venire me et mecum speratum adducere, Afran. ap. Non. 174, 31:

    sperata, salve,

    Plaut. Poen. 5, 4, 97; so, sperata, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, 7, 71; Afran. ap. Non. 174, 33; Arn. 4, 140; Hyg. Fab. 31; 33.—Once also of a wife not seen for a long time:

    Amphitruo uxorem salutat laetus speratam suam,

    Plaut. Am. 2, 2, 53.

    Lewis & Short latin dictionary > spero

  • 7 adulor

    ădūlor, ātūs, 1, v. dep. [acc. to Lobeck, the -ulo, -ulor is connected with illein (cf. eiluô, eluô, and volvo), and thus denoted orig. the wagging of the tail and fawning of brutes; Fest. p. 21 Müll., thought adulor was a form of adludo, to play with; cf. Ger. wedeln and Eng. to wheedle], to cling to one fawningly, to fawn as a dog; and trop., of cringing flattery, which is exhibited in words and actions, to flatter in a cringing manner, to fawn upon (while assentari signified to yield to one in everything, to assent to what he says, and is used only of men; and blandiri, to be soft and pleasing in manner, to flatter by honeyed words as well as by captivating manners; cf. Cic. Lael. 25).— Constr. with acc., more rarely with dat., Rudd. II. p. 136; Zumpt, § 389.
    I.
    In gen.:

    ferarum Agmen adulantum,

    Ov. M. 14, 45:

    Quin etiam blandas movere per aëra caudas, Nostraque adulantes comitant vestigia,

    id. ib. 14, 257. caudam more adulantium canum blande movet, Gell. 5, 14:

    hi (canes) furem quoque adulantur,

    Col. 7, 12.— Meton.:

    horrentem, trementem, adulantem omnīs videre te volui: vidi,

    Cic. Pis. 41:

    aperte adulantem nemo non videt,

    id. Lael. 26:

    aut adulatus aut admiratus fortunam sum alterius,

    id. Div. 2, 2, 6;

    Liv 45, 31: quemcunque principem,

    Tac. H. 1, 32:

    Neronem aut Tigellium,

    id. A. 16, 19: dominum, Sen. de Ira, 2, 31; Nep., Liv., and Curt. have the dat.: Antonio, Nep. [p. 47] Att. 8:

    praesentibus,

    Liv. 36, 7:

    singulis,

    Curt. 4, 1, 19.—In the time of Quint. the use of the dat. was predominant: huic non hunc adulari jam dicitur, 9, 3, 1; yet Tac. preferred the acc., v. the passages cited above.—
    II.
    Esp. of the servile reverence paid to Asiatic kings, proskunein; cf.

    adulatio: more adulantium procubuerunt: conveniens oratio tam humili adulationi fuit,

    Liv. 30, 16:

    more Persarum,

    Val. Max. 4, 7, ext. 2; so id. ib. 6, 3, ext. 2.—Hence, ădū-lans, antis, P. a., flattering, adulatory:

    verba,

    Plin. Pan. 26:

    quid adulantius?

    Tert. adv. Marc. 1, 27.— Sup. is wanting.—
    * Adv.: ădūlanter, flatteringly, fawningly, Fulg. Contin. Verg. p. 153.

    Lewis & Short latin dictionary > adulor

  • 8 adsentor

    assentor ( ads-; v. assentior init.), ātus, 1, v. freq. [irreg. for adsensor, from assentior], lit., to join one in judgment or opinion (opp. adversor); hence, always to assent, to agree with one in every thing, to flatter (in the class. per. only in prose); with dat.:

    Etiam tu quoque adsentaris huice?

    Plaut. Am. 2, 2, 70; cf.

    assentatrix: (callidus adulator) etiam adversando saepe adsentetur et litigare se simulans blandiatur, etc.,

    Cic. Lael. 26, 99; Vell. 2, 48:

    tibi adsentabor,

    Plaut. Most. 1, 3, 89:

    Negat quis? nego: ait? aio. Postremo imperavi egomet mihi, Omnia adsentari,

    Ter. Eun. 2, 2, 22; so id. Ad. 2, 4, 6; 5, 9, 31; id. Eun. 3, 2, 37:

    ita fuit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime delectet,

    Cic. Lael. 26, 97:

    ut nihil nobis adsentati esse videamur,

    id. Ac. 2, 14, 45:

    quia mihi ipse adsentor fortasse,

    id. Fam. 3, 11: Baiae tibi assentantur, flatters you, i. e. endeavors to ingratiate itself into your favor by its sanative powers, id. ib. 9, 12:

    adsentante majore convivarum parte,

    Just. 12, 6:

    cui ergo consilio adsentabimur?

    Tert. Exhort. ad Cast. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > adsentor

  • 9 assentor

    assentor ( ads-; v. assentior init.), ātus, 1, v. freq. [irreg. for adsensor, from assentior], lit., to join one in judgment or opinion (opp. adversor); hence, always to assent, to agree with one in every thing, to flatter (in the class. per. only in prose); with dat.:

    Etiam tu quoque adsentaris huice?

    Plaut. Am. 2, 2, 70; cf.

    assentatrix: (callidus adulator) etiam adversando saepe adsentetur et litigare se simulans blandiatur, etc.,

    Cic. Lael. 26, 99; Vell. 2, 48:

    tibi adsentabor,

    Plaut. Most. 1, 3, 89:

    Negat quis? nego: ait? aio. Postremo imperavi egomet mihi, Omnia adsentari,

    Ter. Eun. 2, 2, 22; so id. Ad. 2, 4, 6; 5, 9, 31; id. Eun. 3, 2, 37:

    ita fuit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime delectet,

    Cic. Lael. 26, 97:

    ut nihil nobis adsentati esse videamur,

    id. Ac. 2, 14, 45:

    quia mihi ipse adsentor fortasse,

    id. Fam. 3, 11: Baiae tibi assentantur, flatters you, i. e. endeavors to ingratiate itself into your favor by its sanative powers, id. ib. 9, 12:

    adsentante majore convivarum parte,

    Just. 12, 6:

    cui ergo consilio adsentabimur?

    Tert. Exhort. ad Cast. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > assentor

  • 10 lapis

    lăpis, ĭdis (abl. lapi, Enn. ap. Prisc. 708 P.; gen. plur. lapiderum, C. Gell. ap. Charis. p. 40 P.), m. (f.: tanto sublatae sunt augmine tunc lapides, Enn. ap. Non. 211, 9) [etym. dub.; perh. from same root with rupes; cf. Corss. Ausspr. 1, 545; not connected with laas, Curt. Gr. Etym. p. 542], a stone (cf.: saxum, silex, cautes, cos, calculus).
    I.
    In gen.:

    stillicidi casus lapidem cavat,

    Lucr. 1, 313:

    undique lapides in murum jaci coepti sunt,

    Caes. B. G. 2, 6; cf. Cic. Mil. 15, 41:

    pars eminus glande aut lapidibus pugnare,

    Sall. J. 57, 4:

    lapide percussus,

    Plaut. Stich. 4, 2, 33:

    lapidem habere, ut illi cerebrum excutiam,

    id. Capt. 3, 4, 69; cf. Cic. de Or. 2, 47, 197:

    consul ingentem vim modicorum, qui funda mitti possent, lapidum paraverat,

    Liv. 38, 20, 1; Gell. 4, 14, 3 sqq.:

    e lapide duro parietes construere,

    Plin. 36, 22, 51, § 171:

    lapis duritia marmoris,

    id. 36, 22, 46, § 163:

    bibulus,

    sandstone, pumice-stone, Verg. G. 2, 348:

    molaris,

    a millstone, Quint. 2, 19, 3; cf.:

    num me illue ducis, ubi lapis lapidem terit?

    i. e. into the mill, Plaut. As. 1, 1, 16: Parius, Parian stone, i. e. Parian marble, Verg. A. 1, 593:

    lapide candidiore diem notare,

    i. e. to mark with a white stone the luckiest day, Cat. 68, 148; cf. lapillus.—
    B.
    Trop. for dulness, stupidity, want of feeling:

    ego me credidi homini docto rem mandare: is lapidi mando maximo,

    Plaut. Merc. 3, 4, 47:

    i, quid stas, lapis? quin accipis?

    Ter. Heaut. 4, 7, 3; cf. id. ib. 5, 1, 43:

    tu, inquam, mulier, quae me omnino lapidem, non hominem putas,

    id. Hec. 2, 1, 17;

    and with silex (q. v.): tu es lapide silice stultior,

    Plaut. Poen. 1, 2, 78; cf.:

    lapides mehercule omnes flere ac lamentari coëgisses,

    Cic. de Or. 1, 57, 245:

    lapis est ferrumque suam quicumque puellam verberat,

    Tib. 1, 10, 59:

    aut mare prospiciens in saxo frigida sedi, quamque lapis sedes, tam lapis ipsa fui,

    Ov. H. 19, 30.—Prov.:

    lapidem ferre altera manu, altera panem ostentare,

    i. e. to flatter openly and injure secretly, Plaut. Aul. 2, 2, 18:

    verberare lapidem,

    i. e. to hurt one's self more than one's enemy, id. Curc. 1, 3, 41:

    lapides loqui,

    to speak hard words, id. Aul. 2, 1, 29:

    ad eundem lapidem bis offendere,

    to commit the same error twice, Aus. Ep. 11; so,

    bis ad eundem (sc. lapidem),

    Cic. Fam. 10, 20, 2.—
    II.
    In partic.
    A.
    A mile-stone, set up on the roads at every thousand paces, which made a Roman mile;

    hence, with an ordinal numeral added to denote distance in miles: ad quartum et vicesimum lapidem a Roma,

    Varr. R. R. 3, 2, 14; cf.:

    effoditur ad vigesimum ab Urbe lapidem,

    Plin. 33, 12, 56, § 159:

    sacra videt fieri sextus ab Urbe lapis,

    Ov. F. 6, 682:

    intra vicesimum lapidem,

    Liv. 5, 4 fin.:

    duodecimum apud lapidem,

    Tac. A. 3, 45:

    a tertio lapide,

    Flor. 2, 6 fin.: ad lapidem undecimum, Paul. ex Fest. p. 250 Müll.—Sometimes ellipt. without lapis:

    ad duodecimum a Cremona,

    Tac. H. 2, 24:

    ad quartum,

    id. ib. 2, 39:

    ad octavum,

    id. ib. 3, 15.—
    B.
    The stone or stone elevation on which the prætor stood at slavesales:

    in eo ipso astas lapide, ubi praeco praedicat,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 17; Col. 3, 3, 8:

    praeter duos de lapide emptos tribunos,

    Cic. Pis. 15, 35.—
    C.
    Terminalis, a landmark, boundary-stone, Amm. 18, 2, 15;

    called lapis alone,

    Lact. 1, 20 fin.; so,

    lapis sacer,

    Liv. 41, 13; cf.:

    non fixus in agris, qui regeret certis finibus arva, lapis,

    Tib. 1, 3, 44; cf. id. 1, 1, 12.—
    D.
    A gravestone, tombstone, Prop. 3 (4), 1, 37; Tib. 1, 3, 54;

    called also ultimus,

    Prop. 1, 17, 20.—
    E.
    A precious stone, gem, jewel, pearl (mostly poet.), Cat. 69, 3:

    gemmas et lapides,

    Hor. C. 3, 24, 48:

    clari lapides,

    id. ib. 4, 13, 14; Ov. A. A. 1, 432; Sil. 12, 231; Mart. 11, 50, 4; Tac. A. 3, 53; Macr. S. 7, 13, 11.—
    F.
    A statue: Jovem lapidem jurare, the statue of Jupiter at the Capitol, Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4; v. Juppiter.—
    * 2.
    Meton.:

    albus,

    a table of white marble, a marble table, Hor. S. 1, 6, 116.

    Lewis & Short latin dictionary > lapis

  • 11 auris

    auris (abl., aure, auri), is, f. [v. audio].
    I.
    Lit., the ear as the organ of hearing, while auricula is the external ear, to ous, Enn. ap. Non. p. 506, 1; Cato, R. R. 157, 16; Lucr. 4, 486; Plaut. Pers. 4, 9, 11; Vulg. Eccl. 1, 8;

    v. antestor.—In comic style: Face, sis, vocivas aedīs aurium,

    make the chambers of your ears vacant, Plaut. Ps. 1, 5, 52; cf. aedes.—Hence (usu. plur., aures):

    adhibere,

    to be attentive, to listen to, Plaut. Cas. 2, 8, 41; Cic. Arch. 3, 5:

    arrigere,

    Ter. And. 5, 4, 30; Verg. A. 1, 152:

    erigere,

    Cic. Verr. 2, 3, 3; id. Sull. 11:

    admovere aurem,

    Ter. Phorm. 5, 6, 28; Cic. de Or. 2, 36, 153:

    dare,

    to lend an ear, listen, id. Att. 1, 4; Sen. Hippol. 413; Val. Fl. 7, 419:

    dederet,

    Cic. Arch. 10, 26:

    applicare,

    Hor. C. 3, 11, 8; id. C. S. 72: praebere aures, Liv 38, 52, 11;

    40, 8, 3: praebuimus longis ambagibus aures,

    Ov. M. 3, 692; 5, 334; 6, 1; 15, 465; and: praebere aurem (esp. in the signif., to incline the ears in order to hear, to listen to), Ov. M. 7, 821; Plin. Ep. 2, 14, 8; Suet. Calig. 22; Hor. S. 1, 1, 22; Prop. 3, 14, 15; Vulg. Job, 6, 28 al.; so,

    inclinare aurem,

    ib. 4 Reg. 19, 16; ib. Psa. 30, 3:

    auribus accipere,

    i. e. to hear, Plaut. Trin. 4, 1, 9; Ter. Hec. 3, 3, 3; Lucr. 4, 982; 6, 164; Cic. de Or 1, 50, 218; Ov. M. 10, 62 al.:

    auribus percipite,

    Vulg. Judith, 5, 3; ib. Psa. 16, 2:

    te cupidā captat aure maritus,

    Cat. 61, 54; so,

    auribus aëra captat,

    Verg. A. 3, 514:

    auribus haurire,

    Ov. M. 13, 787; 14, 309:

    bibere aure,

    Hor. C. 2, 13, 32 al.:

    obtundere,

    Plaut. Cist. 1, 1, 120:

    tundere,

    id. Poen. 1, 3, 25:

    lacessere,

    Lucr. 4, 597:

    tergere,

    id. 6, 119:

    allicere,

    id. 6, 183:

    ferire,

    Cic. de Or. 2, 84, 344:

    implere,

    Tac. H. 1, 90 et saep.—Particular phrases: in or ad aurem, also in aure, dicere, admonere, etc., to say something in the ear, softly or in secret, to whisper in the ear: in aurem Pontius, Scipio, inquit, vide quid agas, Cic. Fragm. ap. Macr. S. 3, 12; so Hor. S. 1, 9, 9; Mart. 1, 90; Petr. 28, 5:

    ut Voluptati ministrarent et eam tantum ad aurem admonerent,

    Cic. Fin. 2, 21, 69: in aure dictare, Juv 11, 59: aurem vellere, to pull, as an admonition:

    Cynthius aurem Vellit et admonuit,

    i. e. admonished, reminded, Verg. E. 6, 3; so,

    pervellere,

    Sen. Ben. 4, 36; id. Ep. 94: dare or servire auribus, to gratify the ears, to flatter, Treb. ap. Cic. Fam. 12, 16; Caes. B. C. 2, 27: in [p. 208] utramvis or in dextram aurem dormire, to sleep soundly, i. e. to be unconcerned, Ter. Heaut. 2, 3, 101 (cf. Menaud. ap. Gell. 2, 23: Epamphoteran... mellei katheudêsein); Plaut. Ps. 1, 1, 122; Plin. Ep. 4, 29: aures alicujus aperire (eccl. Lat., after the Heb.), to open one ' s ears, i. e. to restore his hearing, Vulg. Marc. 7, 35.—
    II.
    Meton.
    A. (α).
    The hearing, so far as it judges of the euphony of a discourse:

    offendent aures, quarum est judicium superbissimum,

    Cic. Or. 44, 150; so Auct. ad Her. 4, 23, 32:

    Atticorum aures teretes et religiosae,

    Cic. Or. 9, 27; so id. Brut. 32, 124; id. Font. 6; Hor. A. P. 387.—
    (β).
    Hearers, auditors:

    Cum tibi sol tepidus plures admoverit aures,

    Hor. Ep. 1, 20, 19.—
    * B.
    Also, from its shape, the ear of a plough, the mould- or earthboard by which the furrow is widened and the earth turned back, Verg. G. 1, 172; cf. Voss ad h. 1.; Smith, Dict. Antiq., and Pall. 1, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > auris

  • 12 ceveo

    cēveo, ēre ( perf. cevi, without voucher in Prob. p. 1482 P.), v. n. [Sanscr. kju, to agitate one's self; cf. quatio].
    I.
    To move the haunches, Plaut. Fragin. ap. Non. p. 84, 18; Juv. 2, 21; 9, 40; Mart. 3, 95, 13; cf. criso.—
    * II.
    Trop. (the figure taken from the wagging of the tail of a dog), to fawn, flatter, Pers. 1, 87.

    Lewis & Short latin dictionary > ceveo

  • 13 grassans

    grassor, ātus, 1 ( inf. pres. grassarier, Prud. Ham. 651; act. collat. form grassabamus, App. M. 7, 7), v. dep. n. and a. [gradior], to go, go about (not in Cic. and Cæs.; cf.: gradior, incedo, vado, pergo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly ante-class.):

    hoc grassari gradu,

    Plaut. Poen. 3, 1, 11:

    siccine hic cum uvida veste grassabimur?

    id. Rud. 1, 4, 31; id. Bacch. 5, 2, 19: sine eam pedibus grassari, Titin. ap. Non. 316, 3:

    recte grassatur via,

    Nov. ib. 5; Ov. Tr. 2, 477:

    certum'st moriri, quam hunc pati grassari lenonem in me,

    come about me, approach me, Plaut. Rud. 3, 3, 22.—
    b.
    Of things:

    (aranĕus) quanta arte celat pedicas scutulato rete grassantes,

    going about, moving around, Plin. 11, 24, 28, § 81:

    per omnes nervos articulosque humore pestifero grassante,

    Just. 23, 2:

    neque avaritia solum, sed etiam crudelitas in capta urbe grassata est,

    Curt. 5, 6, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go loitering or rioting about (cf. grassator, I.): se in juventutem grassantem in Subura incidisse, Liv. 3, 13, 2:

    per omnia clandestina grassari scelera latrociniorum, id 42, 18, 1: ubi Caesarem esse qui grassaretur pernotuit,

    Tac. A. 13, 25.—Hence, of parasites, i. q. adulari, to pay one's court to, to flatter, fawn upon: grassari antiqui ponebant pro adulari, Paul. ex Fest. p. 97 Müll.—
    2.
    To go about with thievish designs, to lie in wait: grassari dicuntur latrones vias obsidentes, Paul. ex Fest. p. 97 Müll. (cf. grassator, II.):

    in umbris,

    Anthol. Lat. 2, 186, 42 sq.:

    silurus grassatur, ubicumque est, omne animal appetens,

    Plin. 9, 15, 17, § 45.—Hence,
    b.
    With acc., to fall upon, assault, attack:

    turmas,

    Stat. Th. 8, 571.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to go, proceed, or act in any manner: saepe hac eadem sum grassatus via, Nov. ap. Non. 316, 7; cf.:

    consimili grassantur via,

    Afran. ib. 9:

    ubi animus ad gloriam virtutis via grassatur,

    Sall. J. 1, 3:

    grassandum ad clara periclis,

    Sil. 1, 570:

    (assertor) ait, se jure grassari, non vi,

    that he was proceeding, Liv. 3, 44, 8:

    longe alia via grassabantur,

    id. 2, 27, 7:

    consilio grassandum, si nihil vires juvarent, ratus,

    id. 10, 14, 13:

    mutua dissimulatione et iisdem, quibus petebatur, artibus grassatur,

    Tac. H. 4, 56:

    cupidine atque irā, pessimis consultoribus,

    Sall. J. 64, 5:

    obsequio,

    to act obsequiously, Hor. S. 2, 5, 93:

    dolo,

    to act cunningly, Tac. H. 4, 16:

    assentando multitudini grassari,

    Liv. 45, 23, 9:

    superbe avareque in provincia grassatos,

    Suet. Aug. 67.—
    B.
    In partic., to attack, proceed against; to proceed with violence, act harshly, rage, rage against. —Constr.: in aliquid and in or adversus aliquem:

    trecenti conjuravimus principes juventutis Romanae, ut in te hac via grassaremur,

    Liv. 2, 12, 15; cf.:

    in possessionem agri publici grassari,

    id. 6, 5, 4:

    in externos grassari,

    Suet. Ner. 36:

    adversus omnis aevi hominum genus grassari,

    id. Calig. 34; cf.:

    qui cum contemptu religionis grassatus etiam adversus deos fuerat,

    Just. 1, 9:

    ita bacchantem atque grassantem adoriri,

    Suet. Calig. 56:

    omni rapinarum genere grassati,

    id. Vesp. 6:

    diverso vitiorum genere,

    id. Galb. 14; cf.:

    placuit veneno grassari,

    Tac. H. 3, 39; id. A. 15, 60.— Absol.:

    Ii (sagitarii) dum eminus grassabantur,

    Tac. A. 4, 47.—

    Of abstract subjects: accusatorum major in dies et infestior vis sine levamento grassabatur,

    Tac. A. 4, 66:

    ut clausis unam intra domum accusatoribus et reis, paucorum potentia grassaretur,

    id. ib. 13, 4:

    dicemus de his (malis), quae totis corporibus grassantur,

    Plin. 26, 11, 67, § 107; cf.:

    haec (vitia) in pueris grassari, illa in adultis,

    id. 26, 1, 3, § 4:

    mala vestra,... alia grassantia extrinsecus, alia in visceribus ipsis ardentia,

    Sen. Vit. B. 27, 6:

    rabidorum more luporum Crimina persultant toto grassantia campo,

    Prud. Psych. 468:

    grassandi in re familiari facultas,

    of wasting, plundering, Dig. 26, 10, 6.—Fig.:

    nec ferro grassatur saepius ullum mentis vitium quam cupido, etc.,

    Juv. 14, 174.—
    b.
    With acc. (cf. above, I. B. 2. b.):

    simulque Romam pestilentia grassabatur,

    Aur. Vict. Caes. 33, 5.— P. a.: grassans, ntis, m., as subst., a robber, thief:

    quicquid Lycurgi villa grassantibus praebuisset,

    Petr. 117, 3; App. M. 8, p. 209, 3:

    sublatis susceptoribus grassantium cupido conquiescit,

    Paul. Sent. 5, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > grassans

  • 14 grassor

    grassor, ātus, 1 ( inf. pres. grassarier, Prud. Ham. 651; act. collat. form grassabamus, App. M. 7, 7), v. dep. n. and a. [gradior], to go, go about (not in Cic. and Cæs.; cf.: gradior, incedo, vado, pergo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly ante-class.):

    hoc grassari gradu,

    Plaut. Poen. 3, 1, 11:

    siccine hic cum uvida veste grassabimur?

    id. Rud. 1, 4, 31; id. Bacch. 5, 2, 19: sine eam pedibus grassari, Titin. ap. Non. 316, 3:

    recte grassatur via,

    Nov. ib. 5; Ov. Tr. 2, 477:

    certum'st moriri, quam hunc pati grassari lenonem in me,

    come about me, approach me, Plaut. Rud. 3, 3, 22.—
    b.
    Of things:

    (aranĕus) quanta arte celat pedicas scutulato rete grassantes,

    going about, moving around, Plin. 11, 24, 28, § 81:

    per omnes nervos articulosque humore pestifero grassante,

    Just. 23, 2:

    neque avaritia solum, sed etiam crudelitas in capta urbe grassata est,

    Curt. 5, 6, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go loitering or rioting about (cf. grassator, I.): se in juventutem grassantem in Subura incidisse, Liv. 3, 13, 2:

    per omnia clandestina grassari scelera latrociniorum, id 42, 18, 1: ubi Caesarem esse qui grassaretur pernotuit,

    Tac. A. 13, 25.—Hence, of parasites, i. q. adulari, to pay one's court to, to flatter, fawn upon: grassari antiqui ponebant pro adulari, Paul. ex Fest. p. 97 Müll.—
    2.
    To go about with thievish designs, to lie in wait: grassari dicuntur latrones vias obsidentes, Paul. ex Fest. p. 97 Müll. (cf. grassator, II.):

    in umbris,

    Anthol. Lat. 2, 186, 42 sq.:

    silurus grassatur, ubicumque est, omne animal appetens,

    Plin. 9, 15, 17, § 45.—Hence,
    b.
    With acc., to fall upon, assault, attack:

    turmas,

    Stat. Th. 8, 571.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to go, proceed, or act in any manner: saepe hac eadem sum grassatus via, Nov. ap. Non. 316, 7; cf.:

    consimili grassantur via,

    Afran. ib. 9:

    ubi animus ad gloriam virtutis via grassatur,

    Sall. J. 1, 3:

    grassandum ad clara periclis,

    Sil. 1, 570:

    (assertor) ait, se jure grassari, non vi,

    that he was proceeding, Liv. 3, 44, 8:

    longe alia via grassabantur,

    id. 2, 27, 7:

    consilio grassandum, si nihil vires juvarent, ratus,

    id. 10, 14, 13:

    mutua dissimulatione et iisdem, quibus petebatur, artibus grassatur,

    Tac. H. 4, 56:

    cupidine atque irā, pessimis consultoribus,

    Sall. J. 64, 5:

    obsequio,

    to act obsequiously, Hor. S. 2, 5, 93:

    dolo,

    to act cunningly, Tac. H. 4, 16:

    assentando multitudini grassari,

    Liv. 45, 23, 9:

    superbe avareque in provincia grassatos,

    Suet. Aug. 67.—
    B.
    In partic., to attack, proceed against; to proceed with violence, act harshly, rage, rage against. —Constr.: in aliquid and in or adversus aliquem:

    trecenti conjuravimus principes juventutis Romanae, ut in te hac via grassaremur,

    Liv. 2, 12, 15; cf.:

    in possessionem agri publici grassari,

    id. 6, 5, 4:

    in externos grassari,

    Suet. Ner. 36:

    adversus omnis aevi hominum genus grassari,

    id. Calig. 34; cf.:

    qui cum contemptu religionis grassatus etiam adversus deos fuerat,

    Just. 1, 9:

    ita bacchantem atque grassantem adoriri,

    Suet. Calig. 56:

    omni rapinarum genere grassati,

    id. Vesp. 6:

    diverso vitiorum genere,

    id. Galb. 14; cf.:

    placuit veneno grassari,

    Tac. H. 3, 39; id. A. 15, 60.— Absol.:

    Ii (sagitarii) dum eminus grassabantur,

    Tac. A. 4, 47.—

    Of abstract subjects: accusatorum major in dies et infestior vis sine levamento grassabatur,

    Tac. A. 4, 66:

    ut clausis unam intra domum accusatoribus et reis, paucorum potentia grassaretur,

    id. ib. 13, 4:

    dicemus de his (malis), quae totis corporibus grassantur,

    Plin. 26, 11, 67, § 107; cf.:

    haec (vitia) in pueris grassari, illa in adultis,

    id. 26, 1, 3, § 4:

    mala vestra,... alia grassantia extrinsecus, alia in visceribus ipsis ardentia,

    Sen. Vit. B. 27, 6:

    rabidorum more luporum Crimina persultant toto grassantia campo,

    Prud. Psych. 468:

    grassandi in re familiari facultas,

    of wasting, plundering, Dig. 26, 10, 6.—Fig.:

    nec ferro grassatur saepius ullum mentis vitium quam cupido, etc.,

    Juv. 14, 174.—
    b.
    With acc. (cf. above, I. B. 2. b.):

    simulque Romam pestilentia grassabatur,

    Aur. Vict. Caes. 33, 5.— P. a.: grassans, ntis, m., as subst., a robber, thief:

    quicquid Lycurgi villa grassantibus praebuisset,

    Petr. 117, 3; App. M. 8, p. 209, 3:

    sublatis susceptoribus grassantium cupido conquiescit,

    Paul. Sent. 5, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > grassor

  • 15 palpo

    1.
    palpo, āvi, ātum, 1, v. a., and pal-por, ātus [palpus; cf. Gr. psallô], 1, v. dep. a., to stroke, to touch softly, to pat ( poet. and in post-Aug. prose; syn. mulceo).
    I.
    Lit.:

    modo pectora praebet Virgineā palpanda manu,

    Ov. M. 2, 867 Jahn N. cr.:

    palpate lupos,

    Manil. 5, 702:

    cum equum permulsit quis vel palpatus est,

    Dig. 9, 1, 1: tamquam si manu palpetur, Schol. Juv. 6, 196: animalia blandi manu palpata magistri, Prud. steph. 11, 91.—
    II.
    Transf.
    A.
    To caress, coax, wheedle, flatter.
    (α).
    Absol.:

    hoc sis vide ut palpatur! nullus est quando occepit, blandior,

    Plaut. Merc. 1, 2, 57; Lucil. ap. Non. 472, 6:

    palpabo, ecquonam modo possim, etc.,

    Cic. Att. 9, 9, 1:

    nihil asperum tetrumque palpanti est,

    Sen. Ira, 3, 8, 7.—
    (β).
    With dat.:

    quam blande mulieri palpabitur,

    Plaut. Am. 1, 3, 9:

    cui male si palpere, recalcitrat undique tutus,

    Hor. S. 2, 1, 20: scribenti palpare, Poll. ap. Cic. Fam. 10, 33, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quem munere palpat Carus,

    Juv. 1, 35; App. M. 5, p. 172, 39.—
    B.
    To feel one's way (late Lat.):

    et palpes in meridie, sicut palpare solet caecus in tenebris,

    Vulg. Deut. 28, 29; id. Job, 5, 14.
    2.
    palpo, ōnis, m. [1. palpo], a flatterer, Pers. 5, 176.

    Lewis & Short latin dictionary > palpo

  • 16 palpor

    1.
    palpo, āvi, ātum, 1, v. a., and pal-por, ātus [palpus; cf. Gr. psallô], 1, v. dep. a., to stroke, to touch softly, to pat ( poet. and in post-Aug. prose; syn. mulceo).
    I.
    Lit.:

    modo pectora praebet Virgineā palpanda manu,

    Ov. M. 2, 867 Jahn N. cr.:

    palpate lupos,

    Manil. 5, 702:

    cum equum permulsit quis vel palpatus est,

    Dig. 9, 1, 1: tamquam si manu palpetur, Schol. Juv. 6, 196: animalia blandi manu palpata magistri, Prud. steph. 11, 91.—
    II.
    Transf.
    A.
    To caress, coax, wheedle, flatter.
    (α).
    Absol.:

    hoc sis vide ut palpatur! nullus est quando occepit, blandior,

    Plaut. Merc. 1, 2, 57; Lucil. ap. Non. 472, 6:

    palpabo, ecquonam modo possim, etc.,

    Cic. Att. 9, 9, 1:

    nihil asperum tetrumque palpanti est,

    Sen. Ira, 3, 8, 7.—
    (β).
    With dat.:

    quam blande mulieri palpabitur,

    Plaut. Am. 1, 3, 9:

    cui male si palpere, recalcitrat undique tutus,

    Hor. S. 2, 1, 20: scribenti palpare, Poll. ap. Cic. Fam. 10, 33, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quem munere palpat Carus,

    Juv. 1, 35; App. M. 5, p. 172, 39.—
    B.
    To feel one's way (late Lat.):

    et palpes in meridie, sicut palpare solet caecus in tenebris,

    Vulg. Deut. 28, 29; id. Job, 5, 14.
    2.
    palpo, ōnis, m. [1. palpo], a flatterer, Pers. 5, 176.

    Lewis & Short latin dictionary > palpor

  • 17 percutio

    per-cŭtĭo, cussi, cussum, 3 ( perf. contr. percusti for percussisti, Hor. S. 2, 3, 273), v. a. [quatio].
    I.
    (With the notion of the per predominating.) To strike through and through, to thrust or pierce through (syn.: percello, transfigo).
    A.
    Lit.:

    percussus cultello,

    Varr. R. R. 1, 69, 2:

    gladio percussus,

    Cic. Mil. 24, 65:

    Mamilio pectus percussum,

    Liv. 2, 19, 8:

    coxam Aeneae,

    Juv. 15, 66:

    vena percutitur,

    a vein is opened, blood is let, Sen. Ep. 70, 13:

    fossam,

    to cut through, dig a trench, Front. Strat. 3, 17; Plin. Ep. 10, 50, 4.—
    B.
    Transf., to slay, kill (class.; cf.:

    neco, perimo, ico, ferio): aliquem securi,

    to behead, Cic. Pis. 34, 84; id. Fin. 1, 7, 23:

    collum percussa securi Victima,

    Ov. Tr. 4, 2, 5; Liv. 39, 43:

    aliquem veneno,

    App. M. 10, p. 252, 21:

    hostem,

    Suet. Calig. 3; Ov. H. 4, 94.—Hence, percutere foedus, to make a league, conclude a treaty (because an animal was slaughtered on the occasion;

    only post-Aug. for ferio, ico), Auct. B. Alex. 44: cum Albanis foedus percussit,

    Just. 42, 3, 4; 43, 5, 10; Vulg. 3 Reg. 5, 12.—
    II.
    (With the idea of the verb predominating.) To strike, beat, hit, smite, shoot, etc. (cf.: ico, pulso, ferio).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (class.):

    ceu lapidem si Percutiat lapis aut ferrum,

    Lucr. 6, 162:

    cum Cato percussus esset ab eo, qui arcam ferebat,

    had been struck, Cic. de Or. 2, 69, 279:

    januam manu,

    Tib. 1, 5, 68; 1, 6, 3:

    turres de caelo percussae,

    struck with lightning, Cic. Cat. 3, 8, 19; cf.:

    hunc nec Juppiter fulmine percussit,

    id. N. D. 3, 35, 84:

    percussus ab aspide calcatā,

    stung, bitten, Plin. 23, 1, 27, § 56; cf.: PERCVSSVS A VIPERA, Inscr. Vermigl. Iscriz. Perug. p. 319; Plin. 28, 3, 6, § 30; 28, 4, 10, § 44:

    color percussus luce refulgit,

    struck, Lucr. 2, 799; cf. Ov. M. 6, 63; Val. Fl. 1, 495:

    auriculae (voce) percussae,

    Prop. 1, 16, 28:

    percussus vocibus circus,

    Sil. 16, 398.— Neutr.:

    sol percussit super caput,

    Vulg. Jonae, 4, 8.—
    2.
    In partic.
    a.
    To strike, stamp, coin money (post-Aug.):

    ut nummum argenteum notā sideris Capricorni percusserit,

    Suet. Aug. 94; id. Ner. 25. —
    b.
    To strike, play a musical instrument ( poet.):

    lyram,

    Ov. Am. 3, 12, 40; Val. Fl. 5, 100.—
    c.
    As t. t. in weaving, to throw the shuttle with the woof: (lacernae) male percussae textoris pectine Galli, badly or coarsely woven, Juv. 9, 30.—
    d.
    Haec meraclo se percussit flore Libyco (=vino Mareotico), to get drunk, Plaut. Cas. 3, 5, 16 (cf.: sauciare se flore Liberi, Enn. ap. Fulg. 562, 25).—
    B.
    Trop.
    1.
    To smite, strike, visit with calamity of any kind (class.):

    percussus calamitate,

    Cic. Mur. 24, 49:

    percussus fortunae vulnere,

    id. Ac. 1, 3, 11:

    ruina,

    Vulg. Zach. 14, 18: anathemate. id. Mal. 4, 6:

    plaga,

    id. 1 Macc. 1, 32:

    in stuporem,

    id. Zach. 12, 4.—
    2.
    To strike, shock, make an impression upon, affect deeply, move, astound (class.):

    percussisti me de oratione prolatā,

    Cic. Att. 3, 12, 3; id. Mil. 29, 79: audivi ex Gavio, Romae esse hominem, et fuisse assiduum: percussit animum, it struck me, made me suspicious, id. Att. 4, 8, b, 3:

    animos probabilitate,

    id. Tusc. 5, 11, 33:

    percussus atrocissimis litteris,

    id. Fam. 9, 25, 3:

    fragor aurem percutit,

    Juv. 11, 98.—
    3.
    To cheat, deceive, impose upon one (class.):

    aliquem probe,

    Plaut. Ps. 2, 2, 9:

    hominem eruditum,

    Cic. Fl. 20, 46:

    hominem strategemate,

    id. Att. 5, 2, 2:

    aliquem palpo,

    to flatter, Plaut. Am. 1, 3, 28.—
    4.
    (Acc. to II. A. 2. a.) To strike, stamp (post-Aug.):

    facta dictaque tua unā formā percussa sunt,

    Sen. Ep. 34, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > percutio

См. также в других словарях:

  • flatter — ► VERB 1) praise or compliment insincerely, especially to further one s own interests. 2) (usu. be flattered) cause to feel honoured and pleased. 3) (flatter oneself) believe something favourable about oneself, especially something unfounded. 4)… …   English terms dictionary

  • Flatter — Flat ter (fl[a^]t t[ e]r), n. 1. One who, or that which, makes flat or flattens. [1913 Webster] 2. (Metal Working) (a) A flat faced fulling hammer. (b) A drawplate with a narrow, rectangular orifice, for drawing flat strips, as watch springs, etc …   The Collaborative International Dictionary of English

  • flatter — v. 1) (D; refl.) to flatter on (to flatter oneself on one s knowledge of history) 2) (D; tr.) to flatter smb. about, on * * * [ flætə] on (D; tr.) to flatter smb. about (D; refl.) to flatter on (to flatter oneself on one s knowledge of history) …   Combinatory dictionary

  • flatter — verb 1》 lavish compliments on, especially in order to further one s own interests.     ↘(flatter oneself) believe something favourable about oneself, typically without foundation. 2》 cause to feel honoured and pleased. 3》 (of clothing or a… …   English new terms dictionary

  • Flatter — Flat Flat (fl[a^]t), a. [Compar. {Flatter} (fl[a^]t r[ e]r); superl. {Flattest} (fl[a^]t t[e^]st).] [Akin to Icel. flatr, Sw. flat, Dan. flad, OHG. flaz, and AS. flet floor, G. fl[ o]tz stratum, layer.] 1. Having an even and horizontal surface,… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • flatter — I. verb Etymology: Middle English flateren, from Anglo French flater to lap, flatter, of Germanic origin; akin to Old High German flaz flat Date: 13th century transitive verb 1. to praise excessively especially from motives of self interest 2. a …   New Collegiate Dictionary

  • flatter — v.tr. 1 compliment unduly; overpraise, esp. for gain or advantage. 2 (usu. refl.; usu. foll. by that + clause) please, congratulate, or delude (oneself etc.) (I flatter myself that I can sing). 3 a (of a colour, a style, etc.) make (a person)… …   Useful english dictionary

  • flatter — flat·ter || flætÉ™(r) n. person or thing that flattens; blacksmith s hammer (used to flatten metal) v. praise, compliment flæt n. level surface; level area of land; tone one half step lower than another (Music); apartment (British) adj. having …   English contemporary dictionary

  • flatter — I (Roget s IV) v. 1. [To praise unduly] Syn. overpraise, adulate, laud, glorify; see compliment 1 , praise 1 . 2. [To fawn upon] Syn. kowtow to, toady to, butter up*; see compliment 1 , grovel . 3. [To be becoming to a wearer] Syn. become,… …   English dictionary for students

  • To claw one on the back — Claw Claw (kl[add]), v. t. [imp. & p. p. {Clawed} (kl[add]d); p. pr. & vb. n. {Clawing}.] [AS. clawan. See {Claw}, n.] 1. To pull, tear, or scratch with, or as with, claws or nails. [1913 Webster] 2. To relieve from some uneasy sensation, as by… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • To claw one on the gall — Claw Claw (kl[add]), v. t. [imp. & p. p. {Clawed} (kl[add]d); p. pr. & vb. n. {Clawing}.] [AS. clawan. See {Claw}, n.] 1. To pull, tear, or scratch with, or as with, claws or nails. [1913 Webster] 2. To relieve from some uneasy sensation, as by… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»